Je bent doorgelinkt vanuit de Nieuwsbrief
De échte crisis, waar zijn de huizen?
Terwijl het land volop in de ban is
van de zogeheten ‘asielcrisis’, woedt er een veel grotere
ramp, een die sluipend, maar vernietigend is,
de
woningcrisis.
De huidige Politici roeren de trom
van migratieproblematiek, alsof de instroom van
vluchtelingen de hoofdreden is dat we klem zitten. Maar
laten we eerlijk zijn, de asielcrisis is geen woningcrisis.
Het is de groeiende leemte in onze steden en dorpen, het gat
waar huizen hadden moeten staan, die ons land verlamt.
Jaren van onder investering en
beleid uitstellen hebben gezorgd voor een tekort aan meer
dan 300.000 woningen. Jongeren blijven bij hun ouders hangen
tot ver na hun 30ste, stellen hun dromen van een eigen plek
en gezin uit. Ouderen, die hun grote huizen graag willen
verruilen voor iets kleiner, (doorstroming met behoud van de
oude huur) zitten vast omdat er simpelweg geen kleinere
woningen beschikbaar zijn. Dit is de echte ramp.
En het
kabinet kijkt toe. Of nee, het kijkt weg.
Het lijkt wel alsof we al jaren in
een collectieve illusie leven waarin het gebrek aan woningen
door alles en iedereen wordt veroorzaakt, behalve door
politiek falen. Terwijl woningprijzen door het dak schieten
en de huren (sociale) onbetaalbaar worden, is de bouw van
nieuwe huizen steevast te traag, bureaucratisch, of blijft
zelfs volledig uit. En nu, met een kabinet dat zijn laatste
adem uitblaast, wordt het asielbeleid naar voren geschoven
als dé crisis van het moment. Maar dat is afleiding. Een
bliksemafleider om kiezers te paaien die nerveus worden van
migratie, terwijl de werkelijke uitdaging, de woningcrisis,
als een schaduw boven de samenleving hangt.
Wanneer
dringt het tot de coalitie door dat de asielzoekers niet de
huizen bezetten die er niet eens zijn? Het is alsof men de
illusie creëert dat als er minder asielzoekers zijn, er meer
woningen zouden zijn. Het zijn juist decennia van politieke
besluiteloosheid en het vasthouden aan verouderde regels die
ons hebben opgezadeld met een tekort aan woningen.
De verantwoordelijkheid ligt bij
de overheid, niet bij nieuwkomers.
Er zijn draconische maatregelen
nodig, en wel nu. Wat als we het woningtekort eens met
dezelfde urgentie zouden aanpakken als de asielinstroom?
Stel je voor dat de bouw van huizen dezelfde politieke
prioriteit zou krijgen. Het afschaffen van bureaucratische
hindernissen, het beschikbaar maken van bouwgrond, en het
verlagen van de winsthonger van grote vastgoedontwikkelaars
zouden bovenaan de agenda moeten staan.
Het is tijd om niet meer weg te
kijken. De woningcrisis is geen 'potentiële' ramp die in de
verte gloort, maar een realiteit waar honderdduizenden
Nederlanders elke dag mee geconfronteerd worden. Een recht
op wonen zou geen droom moeten zijn, maar een
basisvoorwaarde van ons sociale contract.
